Onze highlights
We hebben ervoor gekozen om vijf dagen in Montréal te verblijven en achteraf gezien was dat eigenlijk te lang. Montréal is een hele drukke stad, maar eigenlijk niet heel veel te doen. Als je een auto hebt, duurt het heel lang voor je de stad in en uit bent omdat het er altijd vast staat. Je kan dus het beste de stad verkennen met het openbaar vervoer, maar wij vonden de stad enigszins tegen vallen. Toch nemen we je graag mee in onze ervaringen!
Aankomst in het hotel in Montréal
Vanaf Algonquin zijn wij naar Montréal gereden, een rit van zo´n 4,5 uur. Net als de weg van Toronto naar Algonquin, is deze weg ook prachtig om over te rijden. Je ziet soms kilometers lang geen andere auto en wordt omringd door natuur. Na zo´n vier en een half uur rijden, komen we aan in Montréal. De stad ligt in de Franse provincie Québec en voelt ook heel Europees aan. Waar Toronto bestaat uit veel hoogbouw, vergelijkbaar met New York City, bestaat Montréal voornamelijk uit schattige huisjes en gebouwen.
Het hotel dat wij voor deze stad hebben gekozen, is dan ook een lokaal hotelletje: Hotel Chateau de l’Argoat. Het hotel heeft aan de achterkant een parkeerplaats waar de eigenaar elke dag Tetris speelt met alle auto’s. Je geeft je sleutels af aan hem en hij parkeert alles strak tegen elkaar aan en als je weer weggaat, zet hij de auto weer voor je klaar. Zo kon hij meerdere auto’s achter elkaar zetten en had iedereen plek om te parkeren.
De kamers zijn wat verouderd, maar prima voor een paar dagen om te verblijven! ’s Ochtends staat het ontbijt klaar in het kleine ontbijtkamertje en mocht je hier ook verblijven, dan raden we zeker de maple muffins aan, die zijn écht to die for. Het voordeel van dit hotelletje is ook dat je vanaf deze locatie alle kanten in Montréal op kan – lopend naar Downtown Montréal of naar de Mont Royal.
Een ommetje richting de Mont Royal
Toen we de stad in reden, keken we al met verwondering naar de Mont Royal. We hadden al veel gewandeld de dagen ervoor in Algonquin, dus we zeiden tegen elkaar ‘we kunnen wel richting de berg lopen, maar we gaan echt niet naar dat kruis toe, dat is veel te heftig na de afgelopen dagen’. Je raad het misschien al… We eindigen boven op die berg ;-). Wie ons een beetje kent, weet dat wij heel snel enthousiast te krijgen zijn. We hoeven maar een béétje getriggerd te worden en wij gaan er vol overgave in.
Zo ook richting deze berg. Het is een mooie wandeling en halverwege kom je op een soort plateau met een bezoekerscentrum waar je al een prachtig uitzicht hebt over de stad. In ons geval was het wat bewolkt en begon het helaas ook te regenen. Maar ach, na zo’n wandeling een berg op is een beetje regen ook niet heel erg. We dachten, we doen als het droog is nog een klein stukje omhoog en zien wel waar we uitkomen. Voor we het wisten stonden we boven op de Mont Royal náást het kruis. Het leuke is wel dat ons enthousiasme ons altijd in hele leuke situaties brengt en we de mooiste dingen zien (en vooral ook het moois in alles zien!).
Downtown Montréal
De dag erna zijn we Montréal echt even in gegaan. Het oogt heel Europees en er zijn dus ook veel terrasjes – iets wat we in de omgeving van Toronto nog wel eens missen. Zo zijn we een beetje door Downtown Montréal wezen slenteren en gingen we van cafeetje naar cafeetje. Het eerste café waar we aankwamen stond bekend om hun poutine. Poutine is het bekendste Canadese gerecht wat er bestaat. Cérise heeft het eerder wel eens geproefd, maar was niet razend enthousiast. Voor Marco was het de eerste keer, dus laten we het dan maar gelijk goed doen. We zijn gaan zitten bij Dirty Dogs, een hip restaurantje in het centrum waar ze bijna alleen hotdogs en poutine op het menu hebben staan. Eerlijk, het smaakte voor Cérise nog net zo vreemd als de eerste keer.
Mocht je niet weten wat poutine is, bekijk dan hieronder onze foto. Het originele recept is patat met jus en kaas. Je friet is dus eigenlijk gewoon gedrenkt in een zoutig vloeibaar goedje en daarover een soort brokjes zachte kaas. Het is denk ik voor buitenlanders net zoiets als Kapsalon voor ons. You either love it or you hate it. Uiteindelijk zijn we weer verder gaan wandelen door het centrum om ons te vergapen aan alle mooie gebouwen die de stad te bieden heeft. Waar Toronto voornamelijk nieuwbouw (en hoogbouw) is, is Montréal duidelijk wat historischer. Aan het einde van de dag zijn we beland bij een sportsbar waar we lekker naar the Blue Jays konden kijken en konden genieten van ons net uitgevonden speciaal biertje Blue Moon.
De grens over van Montréal naar de Adirondacks
Na twee dagen hadden we al wel een beetje het idee Montréal gezien te hebben. Het is niet een hele grote stad waar je weken in kan dwalen. Cérise had voor onze reis begon een keer op Facebook iets voorbij zien komen over een mini-canyon net over de grens van de Verenigde Staten, dus waarom dat niet eens bezoeken? Na een rit van ongeveer 2 uur zijn we beland in de staat New York. We rijden vanaf Montréal zuidelijk richting de Adirondacks, een gebergte in het noordelijkste deel van de staat New York. De locatie waar we meer over hadden gelezen was Ausable Chasm en volgens het artikel konden we daar in de canyon drijven op een soort zwemband. Dat klonk na alle wandelingen van de afgelopen dagen wel heel fijn!
Ausable Chasm
Na twee uur rijden kwamen we aan bij Ausable Chasm. Onderweg hadden we al een en ander erover opgezocht en kwamen we er achter dat ze behalve een ‘floating tour’ ook een ‘adventure trail’ hadden. Oei, daar gaat ons enthousiasme weer! Want dat klonk wel ontzettend leuk. Je gaat dan in die canyon over allerlei loopbruggen, trappetjes en langs het gebergte een route volgen. Máár, nu komt de grootste verrassing – hoewel Marco degene is met hoogtevrees, begon Cérise nu wel enorm te twijfelen.
Er stond een vrij lange rij bij de ticketbalie en voor we bij de balie aankwamen was Cérise al wel 10 keer van gedachten veranderd. “Ah joh, laten we het doen”, “Oké, nee, dit is wel heel heftig”, “Maarja, het is ook wel een once-in-a-lifetime-experience”, “Maar klimmen vind ik zo eng”, “Al komen we hier natuurlijk nooit meer terug, dus als we het willen doen is nu het moment”. Het was een beetje alsof Cérise aan een madeliefje plukte en bij het laatste blaadje de keuze had gemaakt. Dat laatste blaadje was dan ook wel de mevrouw bij de kassa, dat was het keuzemoment.
In de tussentijd was Marco er allang klaar mee en zei maar gewoon tegen de ongeduldige mevrouw achter de balie dat we het wel zouden doen – precies het zetje wat Cérise nodig had. We kozen voor de Premium Package voor de Adventure Trail, een korte wandeling door het gebergte om vervolgens terug te drijven naar de ingang met de floating tubes.
De Adventure Trail in Ausable Chasm
Daar waren we dan, beneden in de canyon. We kregen een helm op en een harnas aan met – gelukkig! – een veiligheidsclip. Gedurende de hele tocht houd je de clip vast aan de touwen, zodat áls je valt, je niet helemaal te pletter valt (je zult mogelijk wel ergens halverwege bungelen en hoe je dan weer omhoog komt, is ons een raadsel, maar dat hebben we gelukkig niet hoeven ontdekken). We gaan beginnen! Oei, Cérise wordt gelijk al naar voren geduwd en is de hele tour voorop. Het begin is een klimnet naar boven, wat al de eerste uitdaging is – want heel handig zijn we niet. Maar, nu waren we wel op de hoogte waardoor we over de canyon konden lopen/klimmen/klauteren. Ondertussen is de rest van de groep al achter ons en vertellen onze begeleiders dat we na elk stukje even stoppen tot iedereen weer is aangesloten.
De begeleiders – die dit natuurlijk een aantal keren per dag doen – klimmen als aapjes over alle touwen, netten en langs de gebergtes. Trillend loopt Cérise voorop en moet als eerste de loopbrug over, oké deze viel nog best mee. Maar vervolgens zien we alweer een wand waar we niet langs kunnen lopen… We moeten onze clip weer bevestigen aan het volgende deel en dan klimmend tegen de muur omhoog naar de volgende brug, alleen dat klimmen was zo makkelijk niet. Er waren wat ijzeren staven bevestigd aan de muur en daar moesten we op staan. Dit stuk vonden we toch wel het engst, alle spieren trilden en soms leek het volgende deel om aan vast te houden nét te ver weg.
Na 1,5 uur, een aantal bruggen en bergwanden verder, zijn we weer beneden en kunnen we eindelijk ademhalen. Wat was dit ongelofelijk gaaf, maar zo doodeng tegelijkertijd! Hoewel je de hele tijd bezig bent met alle spannende dingen, heb je door het wachten op de rest af en toe even een ademmomentje om te genieten van het prachtige uitzicht.
River Tubing in Ausable Chasm
Na de adventure trail, vervolg je de reis via een wandelpad langs het gebergte naar het volgende deel: het ontspannende deel! Hier kan je kiezen voor drijven in een band naar het einde of met een groepje in een raftboot naar het einde. Cérise was juist zo enthousiast over Ausable Chasm door de floating tour, dus daar hoeven we niet lang over na te denken. Na al het zweten, trillen en doodsangsten uitstralen is het dan eindelijk tijd voor wat ontspanning! Je moet alles meenemen, dus de rugzak gaat op de borst en hopelijk vallen we er niet vanaf.
Het is prachtig weer, maar het water is toch redelijk fris. De stroming is goed te doen, dus het enige wat je hoeft te doen is liggen. Dáchten we. We beginnen dit avontuur met hetzelfde groepje als van de adventure trail, waaronder twee Britse meisjes met hun moeder. De hele tour waren zij al aan het spelen met hun go pro op een stick, zowel tijdens het floaten als bij de adventure trail. We lagen in de tubes en dreven een beetje over het water, tot we ineens een keiharde plons hoorden en één van die meiden gilden dat ‘het er zomaar vanaf viel’. Cérise had het niet meer, ze schoot keihard in de lach en probeerde zo snel mogelijk om te draaien zodat niemand zou zien dat de tranen in haar ogen stonden. Het meisje keek beduusd het water in, maar die go pro is niet meer gevonden…
Ergens halverwege wordt de stroming wat minder en vallen we stil. Daar liggen we dan, we worden ingehaald door andere tubers, maar zelf komen we niet verder. We komen ondertussen wat andere mensen tegen die in hetzelfde schuitje zitten (liggen), alleen drijven zij er al een half uur. Oei, dat is wel even jammer! We proberen ons er een beetje weg te peddelen met onze handen, maar heeft niet veel nut. Na een minuut of tien komt één van de raftboten langs en die geeft een beetje stroming in het water, waardoor Cérise gelukkig weer de goede kant op drijft en Marco niet heel veel later volgt. Uiteindelijk komen we na ongeveer een uur uit bij het einde van de canyon, waar we ook zijn begonnen. Wat was dit een avontuur, maar ook onwijs leuk om te doen! Iedereen die in deze omgeving komt, kunnen wij het ten zeerste aanbevelen!
